Za każdym razem gdy "umieraliśmy", pojawiała się nowa plansza i znów mogliśmy grać. Skąd można wiedzieć,
że nie ma takiej "nowej planszy" również dla naszych dusz? Ja w to nie wierzę, naprawdę. Ale marzenie o czymś
nieprawdopodobnym ma własną nazwę. Nazywamy je nadzieją.
Jestem do tego stopnia przepełniony zdumieniem nad istnieniem tego świata, że nie ma już we mnie miejsca na
więcej zdumienia, gdyby miało się okazać, że istnieje też jeszcze inny świat, późniejszy.
To takie dziwne. Starzy ludzie często sprawiają wrażenie, jakby mieli o wiele więcej czasu niż dzieci, przed którymi jest jeszcze całe życie.